انجمن ادبی ابوالفقرای شهرگزبرخوار

بهارست وساز طرب ساز کن چو غنچه گره از کمر باز کن بپاشدچو هنگام فصــــــــــل بهار تو هم شورشی دیگر آغاز کن جهان شد زبادبهاری جــــــوان دری را به عشرت توهم بازکن روان شوچوقمری بسوی چمن نظر برتماشاگــــــــــــه راز کن شده نغمه پرداز بلبــــــل به باغ نگاهی به این نغمه پـــــرداز کن سرسبز پوشان برون شد به دشت بروتکیه برسرو طنـــــــــــــــاز کن به اورنگ گل تکیه زدمرغ مـــــست توهم گوش دل سوی آواز کـــــــــــن چو قد سپیدار سرسبز شـــــــــــــــــــد بساطی به باغ وچمن سازکــــــــــــــن پریشان مباش از بد روزگــــــــــــــــــار به صحرا نگاهی به اعجاز کــــــــــــــن از این تنگنای قفس دور بـــــــــــــــــاش زمانی چو مرغ عزم پرواز کــــــــــــــــن که گل پنج روزی بود میهمـــــــــــــــــــان بیا رو به این نعمت وناز کــــــــــــــــــــــــن + نوشته شده در شنبه بیست و هفتم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 13:31 توسط ققنوس  |  انجمن ادبی ابوالفقرای شهرگزبرخوار...

مرا درتن بود تا جان علی گویم علی جویمچه درپیدا چه در پنهان علی گویم علی جویمبه کامم تا زبان باشد زبان تادردهان باشدبه هرلفظ و به هرعنوان علی گویم علی جویمزقُدسیات سبُحانی هم از آیات قرآنیبه هرتفسیر وهر تبِیان علی گویم علی جویماگرسَباح در بحرم اگرسَیاح هر شهرمبه هر مرز و به هر سامان علی گویم علی جویمعلی مولای درویشان صفابخش دل ایشانبه هردردی پی درمان علی گویم علی جویمنخواهم جزعلی دینی نه جز آیینش آیینیبه هردم از سر ایمان علی گویم علی جویمچوبلبل گر به بسُتانم به یاد شاه مردانمبه هرنغمه به هراَلحان علی گویم علی جویمزمِهرش مست و حیرانم غم وشادی نمی دانمچه درباغ وچه در زندان علی گویم علی جویممن آن مرغ شباویزم به ذکر او سحرخیزمهمه شب با هزار افغان علی گویم علی جویمبرآرم سر چو در محشر به یادساقی کوثرعلی سلطان انس و جان علی گویم علی جویمموافق گردل آگاهی مجوغیرازعلی شاهیهمی گو از دل و از جان علی گویم علی جویم(حاج میرزاعلی اکبر موافق علیشاه نعمه اللهی متوفای 1352ه.ج) انجمن ادبی ابوالفقرای شهرگزبرخوار...

این چه می بود کزآن چون دور پیمانه زدند تا سحر می زدگان نعره ی مستانه زدند شکر ایزد که به پیمانه شکستی نرسید هرچه آن بی خردان سنگ به پیمانه زدندمشکلی دارم وزین دوست مرا جای سؤال از گروهی که ره خلق ز افسانه زدندکه ملایک زدر باز مساجد زچه بود بگذشتند ودربسته ی میخانه زدند خوش که ای مرغ تو بی خانه نماندی درباغ زین همه آتش بیداد که درلانه زدند زلف آشفته ات ای یار پریشان تر گشت جمع مشاطه هرآن قدربرآن شانه زدندخوش که نامحرمی درمحفل ما راه نیافت حاجبان دست چو برسینه ی بیگانه زدند عاقلان کاسه وکوزه زکسان بشکستند تهمتش خلق ندانسته به دیوانه زدند ای برومند ز میخانه تو واماندی وبس جزتو یاران همه سر دوش به میخانه زدند + نوشته شده در یکشنبه چهاردهم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 13:12 توسط ققنوس  |  انجمن ادبی ابوالفقرای شهرگزبرخوار...